In het begin van de jarenzeventig werd er volop drugs geproduceerd en gedistribueerd. Hierin speelde Zuid-Amerika een grote rol. Vrijwel alle cocaïne en cannabis waren afkomstig uit het platteland van Zuid-Amerikaanse landen. In vergelijking met het produceren van de verdovende middelen, was het distribueren een behoorlijke uitdaging. Met steeds strengere controles langs de grenzen was er een vleugje creativiteit voor nodig om het veilig over de grens te krijgen. De middelen werden verstopt in dubbele muren van vrachtwagens, onderin kisten en zelfs in het eten verwerkt..
Pablo Ecsobar was in het begin van de jarenzeventig volop aan het produceren en het verhandelen van de middelen. Met de strenge regels in het vooruitzicht moesten hij en zijn compagnons een manier bedenken om zijn goederen over heel de wereld te kunnen verkopen. Op een goede dinsdagavond nodigde Pablo zijn compagnons uit voor een diner bij zijn ouderlijk huis. Het stulpje bevond zich op een heuvel diep in het bergachtige platteland van Colombia. Het was een rustige omgeving met het meest dichtbij zijnde dorpje op een paar kilometer afstand. Een plek waar zelden autoriteiten kwamen opdagen, oftewel de ideale plek om drugs te verbouwen.
De zakenpartners waren aangekomen in een stel op het eerste gezicht armoedige autootjes. De jongens reden expres hierin om niet op te vallen. Het waren tenslotte geen amateurs meer. Nadat onze maat Pablo ze vriendelijk begroette namen ze plaats aan tafel om eens flink te brainstormen over een eventuele oplossing. De moeder van Pablo, die inmiddels al 83 was, kookte vanavond traditionele Zuid-Amerikaanse gerechten. Eenmaal aangeschoven kwam het oude vrouwtje na een minuut of tien aan met een schaal Enchilada’s. Nadat ons Pablo had opgeschept bleef hij buitengewoon lang naar het deegrolletje staren. Een geniale idee was in hem opgekomen. Hij zal zijn handel combineren met het gene waar zijn liefde echt bij lag; de gerechten die hij vanaf kinds af aan voorgeschoteld kreeg van zijn moeder.
En zo ging het verder. Pablo startte samen met zijn moeder een bedrijf waarmee hij de Zuid-Amerikaanse gerechten over heel de wereld verkocht. Onder de naam: Pablo’s versnaperingen (heel raar dat hier in Nederlandse naam koos, gezien hij geen enkele verbintenis had met de Nederlandse cultuur). Het bedrijf werd een groot succes. wat tegelijkertijd resulteerde in een stijging van 400% van de omzet die afkomstig was van de drugshandel. Het vervoeren was een makkie geworden; de drugs werd per vliegtuig, schip of vrachtwagen zonder enkele hindering vervoerd over heel de wereld. Daarbovenop was dit de ideale witwasserette. Pablo kon in het vervolg legaal door het leven en hoefde nooit meer over zijn schouder te kijken.
Mocht u nieuwsgierig zijn naar de afloop van zijn leven of wilt u de feiten nakijken. Klik dan op de bovenstaande link.
Recente reacties